De Kreuners

Wachten op een trein

De zon die scheen, de lucht was blauw
Het leek alsof het eeuwig duren zou
Kruiste de regen eens ons pad
Stoorde het niet, we werden enkel nat

We wisten veel
Maar we wisten niets
We dachten en we lachten
De toekomst lag nog zo ver af

Toen, toen of nooit
We leefden erop los
Gingen door
We waren spits en iedereen voor

We wisten veel
Maar we wisten niets
We waren schitterend, onbeduidend
We waren af en toe volmaakt

Mijn vrienden en ik
Uur na uur, dag na dag
Stonden te wachten op
Een trein die toch nooit kwam

Weg, ze zijn weg
Gingen er vandoor, gaven op
De één ging dood
De ander haalde de top

Ik mis ze niet
Nee, ik mis ze niet
Ellende, kleine zorgen
Maar vooral veel vals verdriet

Na twintig jaar
Sta ik daar nog altijd
'k Sta te wachten op
Een trein die toch nooit komt

Zelfs na twintig jaar
Sta ik daar nog altijd
'k Sta te wachten op
Een trein die toch nooit komt

Maar ik wacht en ik wacht....