Boudewijn de Groot

Eva

Daar zit ze dan, ze weet weer wie ze is
Ze heeft die rare kleren uitgetrokken
De jongens zijn de velden ingetrokken om wat te offeren
En dat gaat mis

Zoiets voorvoelt ze sinds ze moeder is
De jongste is ze zelf ook van geschrokken
Zijn vroom gekwezel met z'n zondebokken
Levert een ander geen vergiffenis

Haar rug naar toen, wil ze geen stap terug
En met de oudste kan ze leren leven, en met z'n kinderen
God is te vlug met vloeken, trager met vergeven
Daar zit wel schuld maar dit besef maakt stug
Om Kaïns wil zal zij haar God weerstreven

© Copyright Schepers - De Groot